←@ - COPY

- kopiowanie na taśmę ostatnio wczytanego zbioru z taśmy lub z dysku (@ - klawisz miedzy P i *). Z taśmy można skopiować prawie wszystkie istniejące programy zapisane w TURBO (również maszynowe) z wyjątkiem programów z autostartem. Z dysku można w ten sposób przenosić na taśmę wszystkie programy jednoczęściowe uruchamiające się rozkazem RUN o długości do 152 bloków. Wczytany zbiór zostanie zapisany na taśmie pod tą samą nazwą. Możliwe jest kopiowanie wielokrotne. Kopiowanie powinno następować bezpośrednio po wczytaniu. Przed rozpoczęciem kopiowania i przed każdą zmianą sposobu wczytywania należy wyresetować komputer. Rozkaz COPY jest przyporządkowany klawiszowi funkcyjnemu F7.

←HF - HEAD FIT

- dyrektywa uruchamia program do ustawiania głowicy. Do magnetofonu należy włożyć taśmę z wzorcowym nagraniem, wcisnąć PLAY i wybrać odpowiedni mod. Głowicę należy ustawić tak, aby linie ukazywały się tylko w dwóch sektorach i miały minimalną grubość.

←L - LOAD

- odczytywanie programów z taśmy. Rozkaz działa z klawiatury i z programu (z autostartem). W czasie wyświetlania danych z nagłówka można przerwać procedurę przyciskając klawisz RUN/STOP. W pozostałych sytuacjach należy użyć RUN/STOP + RESTORE. Sposoby zastosowania rozkazu:

←L - jest to najbardziej typowy sposób ładowania programów (zbiorów) do komputera. Pierwszy napotkany na taśmie zbiór będzie wczytany do pamięci komputera. Jeżeli zbiór ten ma headertype 1 to będzie zawsze wczytany do obszaru pamięci przeznaczonego dla BASIC'u (zwykle począwszy od adresu 2049), bez względu na adres startowy i końcowy. Jeżeli headertype programu wynosi 3, to program zostanie wczytany do obszaru pamięci wyznaczonego przez startaddress i endaddress.

←L"NAZWA" - program o zadanej nazwie zostanie wczytany do pamięci komputera, w sposób jak wyżej. Zamiast pełnej nazwy można podać skrót, opuszczając znaki od końca (nigdy od początku !), np. ←L"NAZWA", ←L"NA",

←L"NAZWA",1,1 - dyrektywa ta powoduje wyszukanie i wczytanie programu zapisanego na taśmie zawsze do obszaru pamięci określonego przez adres startowy i adres końcowy, bez względu na headertype. Możliwe jest skracanie nazwy w sposób podany poprzednio lub niepodawanie nazwy: ←L"",1,1. Rozkaz w tej postaci jest przyporządkowany klawiszowi funkcyjnemu F5.

←ME - MERGE

- ta dyrektywa powinna być stosowana tylko do programów napisanych w BASIC'u i zapisanych na taśmie z headertype 1. Instrukcja działa podobnie jak ←L, z tą różnicą, że jeśli w pamięci komputera znajdował się jakiś program napisany w BASIC'u, to nie zostanie on usunięty, ale do tego programu zostanie dołączony następny doczytywany program. Wskazane jest, aby program doczytywany miał numery linii wyższe, niż poprzedni, w przeciwnym razie należy dokonać przenumerowania. Sposób zastosowania: ←ME lub ←ME"NAZWA".

←V - VERIFY

- weryfikacja programu. Sposoby użycia rozkazu:

←V - weryfikacja pierwszego napotkanego programu. Jest to najbardziej typowy sposób sprawdzania poprawności zapisu na taśmie. Można go stosować do wszystkich programów (zbiorów), których adres startowy wynosi 2049, bez względu na headertype oraz do wszystkich programów (zbiorów), których headertype wynosi 3, bez względu na adres startowy.

←V"NAZWA" - rozkaz powoduje wyszukanie na taśmie zbioru o nazwie NAZWA i weryfikuje go. Sposób i zakres działania rozkazu - jak wyżej.

←V"NAZWA",1,1 - zbiór o nazwie "NAZWA" będzie wyszukany i zweryfikowany. Dyrektywa ta jest najbardziej uniwersalna, ponieważ weryfikuje wszystkie możliwe zbiory, bez względu na headertype, startaddress i endaddress.

←£ - VERIFY

- weryfikacja ostatnio zapisanego programu. Jest to najszybszy, najpewniejszy i najlepszy sposób weryfikacji. Ten rozkaz jest przyporządkowany klawiszowi funkcyjnemu F8.

←S - SAVE

- zapisywanie programów. Rozkaz działa z klawiatury i z programu. Sposoby użycia:

←S"NAZWA" - zbiór o nazwie "NAZWA" zostanie zapisany na taśmie. Jest to najbardziej typowy sposób zapisu programów. Uzyskuje się zapis z headertype 1. W ten sposób należy zapisywać i kopiować wszystkie programy napisane w BASIC'u, jak również wszelkie gry (i inne programy maszynowe) startujące z BASIC'u, tj. uruchamiające się rozkazem RUN. Rozkaz ten jest przyporządkowany klawiszowi funkcyjnemu F6.

←S"NAZWA",1,1 - zbiór o podanej nazwie zostanie zapisany na taśmie z headertype 3.

←W - WRITE

- zapisywanie programów maszynowych, ciągu bajtów, obrazów grafiki HI-RES i innych zbiorów. Rozkaz jest użyteczny szczególnie dla programujących w języku maszynowym. Za pomocą tej dyrektywy można zarejestrować dowolny fragment lub całą pamięć komputera (pełne 64KB). Przy zapisywaniu obszaru od komórki nr 0 do 817 (wskaźniki systemu operacyjnego, stos, wektory) wskazana jest ostrożność i dobra znajomość systemu operacyjnego komputera. Sposoby wykorzystania:

←W, adres startowy, adres końcowy "NAZWA" - zapisywanie zbioru określonego przez adres startowy (nr pierwszej komórki zbioru) i adres końcowy (nr pierwszej komórki poza zbiorem; nr ostatniego zapisywanego bajtu jest, więc o jeden mniejszy). Nagłówek jest typu 1.

←W, adres startowy, adres końcowy "NAZWA", 1,1 - podobnie jak poprzednio, z tym, że nagłówek wynosi 3.

Przykłady:
, 49152, 53248 "PROGRAM MASZ", 1,1 - zapisanie programu maszynowego
, 40960, 49152 "TEKST",1,1 - zapisanie RAM'u w obszarze adresowanym interpretera BASIC'u,
, 57344, 0 "OBRAZEK", 1,1 - zapisanie grafiki HIRES w obszarze adresowym KERNALA,
, 1024, 2024 "EKRAN", 1,1 - zapisanie (z programu) obszaru ekranu LORES (znakowego),
, 1024, 0 "MEMORY", 1,1 - zapisanie całego użytecznego obszaru pamięci komputera.

←U - UNNEW

- ratowanie (przywracanie) programów napisanych w BASIC'u po wykonaniu instrukcji NEW lub po resecie.

←HE - HELP

- listowanie rozkazów systemu EXTRA TAPE II.

←YK, ←NK - YES KEY, NO KEY

- włączanie i wyłączanie klawiszy funkcyjnych. Zaleca się wyłączyć klawisze funkcyjne przed uruchomieniem programów, albo uruchomić je klawiszem F3.

←Q - OUIT

- wszystkie rozkazy systemu EXTRA TAPE II zostają wyłączone. Od tej chwili komputer działa tak, jak gdyby w ogóle nie było cartridge'a. Na ogół rozkaz ten nie jest potrzebny. W nielicznych przypadkach należy go wykonać przed uruchomieniem niektórych gier lub rozszerzeń BASIC'u. Powrót do systemu EXTRA TAPE II możliwy jest poprzez RESET (sposób najpewniejszy) lub SYS 268.

←E - EXIT

- wszystkie rozkazy systemu EXTRA TAPE II rozpoczynające się od strzałki zostają wyłączone. Równocześnie standardowe rozkazy LOAD, SAVE i VERIFY działają teraz w systemie TURBO w sposób identyczny jak w ABC-TURBO. Przyciśnięcie RUN/STOP i uderzenie w [restore] wyłącza ten sposób pracy i przywraca standardowy sposób działania tych rozkazów. SYS 277 powoduje, że rozkazy LOAD, SAVE i VERIFY znowu działają w systemie TURBO. Podczas wykonywania tych rozkazów nie są podawane adresy i typ nagłówka. Zaletą tego rodzaju pracy jest kompatybilność rozkazów z COMMODORE BASIC V2 przy równoczesnym 10-krotnym wzroście szybkości zapisu i odczytu. Ten sposób jest zalecany przy wczytywaniu i uruchamianiu gier. Rozkazy działają z klawiatury i z programu. Instrukcja LOAD wykonywana z programu działa z autostartem. W kolejnych autostartach nie jest wykonywany rozkaz CLR, możliwe jest, więc zastosowanie tej instrukcji w tzw. loaderach.

A xx instrukcja - assemble

- asemblacja (pisanie prostych programów maszynowych) począwszy od adresu xx. Argumenty instrukcji asemblera można zadawać tylko w postaci heksadecymalnej. Po napisaniu każdego wiersza należy wcisnąć RETURN.

C aa bb cc dd - compare

- porównanie obszarów pamięci aa-bb i cc-dd, wypisywane są adresy różniących się bajtów.

D xx - disassemble

- disasemblacja obszaru pamięci począwszy od adresu xx (odczytywanie tego obszaru jako programu maszynowego). Pojawienie się znaku zapytania może świadczyć o tym, że disasemblowany obszar pamięci nie jest programem maszynowym. Można zmieniać wartości disasemblowanych bajtów.

F xx yy zz - fill

- wypełnienie obszaru pamięci xx-yy przez wartość zz.

G xx - go

- wykonanie programu maszynowego zaczynającego się w komórce xx. Powrót do monitora po wykonaniu nastąpi wówczas, gdy na końcu tego programu będzie rozkaz BRK.

H xx yy aa bb ... - hunt

- szukanie w obszarze pamięci xx-yy ciągu bajtów aa-bb .... Podawane są wszystkie adresy występowania tego ciągu.

L"NAZWA", nr urz. - load

- odczyt z dysku lub taśmy do pamięci komputera. Nr urz. - 08 (dysk), 01 (taśma, nie w turbo).

M xx - monitor

- listowanie obszaru pamięci począwszy od xx w postaci szesnastkowej i znakowej Można zmieniać wartości bajtów (ale tylko w postaci szesnastkowej, nie znakowej).

M aa bb zz cc dd - memlocator

- dodanie do wszystkich adresów o wartosciach z przedziału cc-dd wartości zz, w programie z obszaru aa-bb. Rozkaz ten jest uzyteczny przy tzw. "przeadresowaniu programów" (w połączeniu z rozkazem T - transfer).

Q xx - quick work

- wykonanie programu pod kontrolą monitora. Tryb pracy jest analogiczny do pracy krokowej ale szybszy (nie pokazuje się stan rejestrów po każdym rozkazie i nie trzeba inicjować wykonania rozkazu). Aby nastąpił powrót do monitora po wykonaniu programu, należy na końcu tego programu umieścić rozkaz BRK.

R - registers

- wyświetlenie aktualnej zawartości rejestrów procesora. Mozna zmieniać zawartość rejestrów.

S"NAZWA", nr urz., xx, yy - save

- zapis obszaru pamięci xx-yy na dysk lub taśmę. Nr urz. - 08 (dysk), 01 (taśma, nie w turbo). Zapis na taśmę w systemie turbo mozliwy jest po wyjściu z monitora przy urzyciu rozkazu ←W (write).

T aa bc cc dd - transfer

- przepisanie obszaru panięci aa-bb do obszaru cc-dd, dd można pominąć.

W xx - work

- praca krokowa programu maszynowego począwszy od adresu xx. Wykonanie każdego następnego kroku jest wykonywane poprzez nacisnięcie klawisza SPACE. Na ekranie pokazywane są zawartości rejstrów procesora.

[ xx

- analiza obszaru pamięci począwszy od obszaru xx pod kątem wystepowania definicji znaków ekranowych. Mozna również tworzyć własne definicje znaków wpisująć bezpośrednio kropki lub gwiazdki do listingu. Po napisaniu rozkazu należy od razu użyć klawiszy sterowania kursorem bez RETURN.

] xx

- analiza obszaru pamięci począwszy od obszaru xx pod kątem wystepowania sprajtów Pozostałe uwagi jak przy [.

$xxxx

- przelicza liczbę szesnastkową xxxx na postać dziesiętną.

#xxxx

- przelicza liczbę dziesiętną xxxx na postać szesnastkową.

X

- powrót do Basic'u. Klawisze funkcyjne są wyłączone. Można je włączyć rozkazem ←YK.