• Wyłączyć komputer (o ile jest włączony).
• Włożyć cartridge do gniazda EXPANSION PORT (nalepka firmowa ma się znajdować na górnej ściance pudełka).
• Włączyć komputer. Jeśli instalacja przebiegła prawidłowo, to powinien pojawić się nad kursorem napis MAX PL.

Bezpośrednio po inicjacji jest dostępny tryb standard (normalna konfiguracja pamięci z 38911 bajtami RAM). Tryb ten jest również dostępny zawsze wtedy, gdy wykonamy polecenie £R. W wielu sytuacjach wydawałoby się beznadziejnych, kiedy utraciliśmy kontrolę nad komputerem, wykonanie tego polecenia może przywrócić nasze nad nim panowanie. Jeśli to nie pomaga, to należy go na chwilę wyłączyć. Warto pamiętać, że wykonanie polecenia £R wymazuje z pamięci umieszczony tam program.

W trybie PL, w którym mamy dostęp do 39935 bajtów RAM, zmieniona jest architektura pamięci. Początek pamięci ekranu przesunięto do adresu 12*4096, a początek pamięci operacyjnej (dostępnej w BASIC-u) do adresu 4*256. Przełączenie komputera do trybu PL powoduje komenda £L.
W tym trybie użytkownik ma dostęp do polskich liter na klawiaturze i ekranie. Umieszczono je w układzie programisty tzn. aby np. uzyskać ą należy nacisnąć klawisz COMMODORE i klawisz oznaczony literą a. Literę ż uzyskuje się naciskając jako drugi klawisz z, a ź - klawisz x itp.

Zawartość MAX PL można podzielić na cztery bloki:

• Blok 1 - wspomaganie obsługi C-64 z magnetofonem.
• Blok 2 - wspomaganie obsługi C-64 ze stacją dysków.
• Blok 3 - tryb PL i programowanie proceduralne.
• Blok 4 - gry.

O możliwościach MAX PL informuje komenda £I.
Zaleca się po zakończeniu działania w jednym z w/w bloków wykonać komendę £R.

£D - włączenie trybu Turbo z 5-krotnym przyśpieszeniem ładowania oraz uaktywnienie DOS 5.0 Po wywołaniu komendy £D instrukcja LOAD jest obsługiwana w trybie Turbo.
DOS 5.0 zawiera następujące komendy:

@ - stan stacji dysków
@$ - czytanie katalogu
@n - formatowanie dyskietki @n:nazwa,ID gdzie ID oznacza dwuznakowy identyfikator)
@s - usunięcie zbioru z dyskietki @s:nazwa)
@r - zmiana nazwy zbioru na dyskietce (@r:nowa nazwa=stara nazwa)
@c - zapasowa kopia zbioru na dyskietce (@c:nowa nazwa=stara nazwa)
@i - inicjacja stacji dysków
@v - uporządkowanie zbiorów na dysku

Ponadto £D umożliwia skracanie komend LOAD, SAVE, LOAD/RUN oraz LOAD zbioru bez zmiany wskaźników początku i końca (odpowiednio /, ←, ↑, %).

£m - M(EMORY) - wyświetla informacje o liczbie wolnych bajtów na zmienne i program i nr poziomu zagnieżdżenia procedur.
£n - N(EW) - zakłada nowy poziom procedur wykonując NEW na poziomie o jeden wyższym od tego, na którym jest wydawana.
£p - P(ROCEDURE) - przełącza na poziom o jeden wyższy od tego, na którym jest wydawana.
£o - O(FF) - przełącza na poziom o jeden niższy.
£c - C(ALL) lub £c"nazwa",nr urz.,lista parametrów - wywołuje procedurę z pamięci zewnętrznej i przekazuje jej ze swojej listy wartości parametrów; wywołana procedura używa zmiennych lokalnych.
£h - H(EADER) lub £h"nazwa",lista parametrów formalnych - nagłówek procedury, przechowywanej w pamięci zewnętrznej, której nazwa i lista parametrów ma być zgodna z nazwą i listą parametrów w wywołaniu.
£e - E(ND) - powrót z podprogramu typu CALL.
£a - A(PPEND)
£a"nazwa",nr urz. - wywołuje podprogram, który używa zmiennych globalnych, tzn. tych samych co wywołujący go program.
£f - F(INISH) - powrót z podprogramu typu APPEND.

Jaka jest korzyść z pisania w ten sposób własnych programów? To proste narzędzie umożliwia po wykonaniu pierwszego podprogramu wywołać następny, który załaduje się w miejsce poprzedniego itd. W tan sposób możemy wykonać na komputerze Commodore C-64 dowolnie długi program, pod warunkiem, że da się on podzielić na podprogramy i procedury. Poza tym raz napisanej procedury nigdy nie będziemy musieli pisać po raz drugi. Wystarczy w razie potrzeby wywołać ją z naszej własnej biblioteki przechowywanej poza komputerem. Z innych zalet wspomnieć należy o tym, że różne segmenty programu (program główny, procedury, podprogramy) mogą mieć te same numery linii, a w przypadku procedur te same nazwy zmiennych lokalnych, co nie jest dopuszczalne w zwykłym BASIC-u.